Zijn dat geen grijze wolken die zich samentrekken
Boven het hoofd van de geplaagde dichter met ezelsoren
Die met overslaande stem aan al wie het wil horen
Zegt dat hij op het punt staat te verrekken
Met steigerend ongeloof zijn broek tot kuise hoogtes trekt
Een gezicht etalerend van hoe is dit mij nu weer overkomen
Net nu ik zo prinsheerlijk stond te dagdromen
Hoe zij, mijn lief, met mondjesmaat mijn drift opwekt
Weet, aan alle mooie liedjes komt een eind
Hoe amechtig je ook naar zuurstof hapt
Winkeltas op winkeltas mee op bedevaart neemt
Zij laat zich niet kisten door wie haar fleemt
Abusievelijk godvergeten wondes openkrabt
En maakt dat ze blootsvoets uit het zicht verdwijnt
