Op sommige dagen word ik mij er akelig van bewust dat niemand aan veroudering ontsnapt. Het is heus niet dat de trap naar de slaapkamer plots de allure van de Muur van Geraardsbergen krijgt of ik de aankoop van een rollator overweeg, maar gewoon een ongemakkelijke vorm van realiteitszin. Leidt dit tot paniek of spoort het net aan tot rust? Ik veronderstel een mix van beide.
Immers, al een tijdje beweeg ik hemel en aarde om de eeuwige jeugd te verwerven: drie keer per week trek ik mijn blitse hardloopschoenen aan, doe alles wat niet per sé met de auto kan worden gedaan per fiets of te voet en zie er nauwlettend op toe dat groenten en fruit de bovenhand halen op chocolade of andere niet koosjere tussendoortjes. Dagelijkse hersengymnastiek onder de vorm van schrijven, componeren, memoriseren van partituren en teksten en fulmineren tegen onoplosbare Facebookraadsels moeten de psychische elasticiteit in stand houden. Een goed klinkend verhaal toch, vriend Venmans, beroemdste filosoof der Lage Landen en behoeder van het zielenheil zijner medeburgers?
Tijdens het hardlopen overdenk ik wel eens de maatschappelijke gang der zaken of pieker over wereldproblemen en hoe ik de sleutel der wijsheid kan vinden. Menige geniale gedachte overvalt me als bij toeval tijdens de lange-afstandssessies. Dan heeft een mens voldoende tijd om zijn voorts hopeloos verspreide gedachten te ordenen en kiemende ideetjes tot volle was te laten komen, daar waar dat minder aangewezen is als je versnellingen inbouwt of een tempoloop afwerkt waarbij je in de eerste plaats je ademhaling in toom moet houden om niet in overdrive te raken.
Als de weersvooruitzichten niet te best ogen beslis ik het tijdstip van mijn loopje te bepalen in functie van wat Meteovista mij vertelt. Zegt deze weercomputer dat het de volgende twee uur pijpenstelen zal regenen, vervul ik alvast de huiselijke taken die ik voor de volgende dag had gepland of laat me alsnog verleiden om een ferme kom chocoladepudding te maken, een hoofdzonde, maar de biecht en het gemeende berouw ter attentie van de diëtiste worden simultaan voorbereid. Zo meldde de weerapp me vorige week nog dat het volgende anderhalf uur vrij van regenval zou zijn. Het ideale moment dus om me op weg te begeven en mijn long run af te haspelen. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik halfweg mijn inspanning een fikse bui over me heen kreeg, zodat ik druipnat weer thuiskwam. Waar was de geloofwaardigheid van de moderne tools gebleven?
Filosofisch reageren is de beste manier om tegenspoed en wispelturig weer te relativeren. Het leven zit vol verrassingen, fluister ik mezelf dan toe, de ene al wat aangenamer dan de andere. Vaak hebben ze een invloed op het verloop van je levenstocht of houden ze een les in. In dit geval werd me duidelijk gemaakt beter verschillende bronnen te raadplegen vooraleer tot de actie over te gaan. In feite begint het festival al bij je geboorte, de eerste grote verrassing die je te beurt valt. Het effect op je leven blijft evenwel beperkt tot de opvoedingsidealen van je ouders. Denk dus eerder aan de dingen die je uit de kluts overvallen of de mensen van allerlei slag die je pad kruisen en je leven een andere wending geven. Vrienden, vriendinnen, lieven, playmates en roddelneven zonder wie je welicht een totaal andere persoon was geweest.
En zo heb ik onopzettelijk aangetoond dat de verrassing van een regenbui ook een muzikaal equivalent kan hebben, maar dan met een grotere emotionele impact.
