De bel schelt door de gang. Ik had als voorzorg de muziek van Rammstein een streepje lager gedraaid. Rammstein? Man, behoor jij niet tot een oudere generatie? Klopt, wietepetiet, maar is het geen muziek voor Eburonen dan? Verzet tegen de inslaapcultuur. Op de tijdsgolven meesurfen. Uiteraard niet te lang, want te lang geeft blazen op je huid. De duur mag niet recht evenredig met je leeftijd zijn, want dan beland je in een psychiatrische instelling. Maar toch.
Op een holletje naar de voordeur, want ik weet: de tijd is krap. Anders verzeilt het pakje in de brievenbus en moet ik op mijn sloffen naar de straatkant en daar heb ik heus geen zin in. Ik kauw nog op de restanten van een boterham met cheddar en vind het niet leuk mijn eetritueel te moeten staken.
De bestelwagen van Postnl staat brommend op de oprit. Natuurlijk staat er een kleurling met het pakje in aanslag. En ja, hoor, ik zie ze weer steigeren, de bende der politiek correcten. KLEURLING!!! Gast, schrijf je in een omgekeerd scenario dan ook: natuurlijk is het een blanke?
Ik herhaal: natuurlijk is het een kleurling, want de laatste maanden heb ik al talloze pakjes via post.nl besteld gekregen en nooit verscheen er een blanke bezorger op mijn dorpel. Het is altijd een man met een kleurtje. Mag ik het eventjes opwerpen als me dat frappeert (post.nl legt me typisch Nederlandse woorden in de mond, ik spoel even door met een slok jus d’orange)?
De mail waarin het bezoek van post.nl werd aangekondigd, hield een waarschuwing in: bezorg ons de laatste drie cijfers van uw identiteitskaartnummer en zorg dat u uw identiteitskaart ter controle bij de hand heeft. Haha, is dit geen ironie van het zuiverste water: de Nederlandse Post met Duitse Gründlichkeit? Ik herinner me andere tijden toen Nederlandse voetballers de Germaanse buren op speekseldouches trakteerden.
Ten titel van informatie: mijn identiteitskaart is tot op heden nooit ter controle opgevraagd. Weg Gründlichkeit. Of is dat nu weer ironie van Nederlandse zijde?
Zogauw ik de deur openzwiep stopt de besteller me het pakje in de hand waarop ik ‘dank u wel’ zeg en hij me met een knik en een grom de rug toekeert. Het gebeurt dat de bezorger met een griffel nog een aantekening op zijn elektronisch toestelletje maakt. Geen glimlach. Geen hartelijk ‘Nog een fijne dag’ of ‘Graag gedaan, meneer’. Een grom. Of, in het beste geval, een grijns. En een brede rug.
Dan sluit ik de deur, gooi het pakje op tafel en herneem zuchtend mijn eetactiviteit. Is dit hoe mensen tegenwoordig met elkaar omgaan? Zak.
