Ik ben geen Liliputter en ook geen smurf, maar met mijn 1m70 behoor ik evenmin tot de club der lange zwikken. Ik kom uit een familie van kleine lieden. Als je de laatste vier generaties achter elkaar opstelt kan elke volgende zoon over zijn vader heen kijken. Ten opzichte van tijdgenoten heerst evenwel het status quo, want ook de rijzige burger evolueert en schiet evenredig mee op. Mijn vader was iets groter dan mijn bompa, ik ben groter dan mijn pa en mijn zoon is weer een paar centimeter groter dan ik. Vermits ook zussen doorheen de tijd de mannen in lengte niet hebben overtroffen en de mama’s evenmin uit grotere families stamden, zet de lijn der dwergen zich simpelweg voort en blijven de voskes tot op de huidige dag de wereld vanuit een lager perspectief aanschouwen.
Kampt een mens daardoor met een existentiële crisis? Wat mij betreft niet hoewel ik liever het leven vanop een hogere verdieping had gadegeslagen, maar er zijn urgentere dingen om zich zorgen over te maken dan een gesprek voeren vanuit kikvorsperspectief.
Toch leidt deze toestand sporadisch tot buikkrampen omdat ik me misdeeld voel. Als enthousiaste muziekliefhebber overvalt me bij tijd en wijle een gevoel van frustratie als grotere exemplaren medemensen zich voor mij posteren en me een riant zicht op het spektakel ontnemen. Verwoede pogingen om me voetje voor voetje in een betere positie te manoeuvreren lopen doorgaans faliekant af zodat ik het concert verlaat met nekpijn en/of opspelende kuitspieren. Een mens betaalt zich niet blauw om een icoon uit zijn jeugd enkel op groot scherm te mogen bewonderen. Vandaar dat ik mezelf verplicht tijdig op een staand evenement neer te strijken, zodat ik op een van de eerste rijen kan postvatten, mijn set oordopjes in aanslag.
Tijdens het boodschappen doen kunnen er zich taferelen afspelen die mannen alsTomas Van Den Spiegel zich nauwelijks kunnen inbeelden. Als er bijvoorbeeld slechts één doos cornflakes rest die achteraan het bovenste schap van het rek ontbijtgranen staat, zie ik me verplicht in een van de gangen een bierkrat op te snorren om niet hulpeloos in de ijlte te moeten tasten. In de boekhandel moet ik dan weer bidden dat mijn lang gezochte roman niet op de hoogste plank ironisch staat te pronken. Niets zo beschamend voor een trotse literatuurfreak als een spichtige dame met brilletje te hulp moeten roepen. En ja, als ik mijn auto na onderhoud bij de garagehouder ophaal, moet ik de zetelstand aanpassen om luchtfietserij te voorkomen. Kan je nagaan.
Op het liefdesfront speelt lengte de klein opgeschotene evenzeer parten. Als minisingle op zoek naar een vrouwelijk maatje zijn de keuzemogelijkheden sowieso beperkt. De doorgewinterde man weet uit ervaring dat de eerste, noch de tweede of derde feministische golf nooit heeft bereikt dat de ideale man niet meer over vuurtorenkwaliteiten hoeft te beschikken. Integendeel, de doorsnee vrouw blijft hunkeren naar een flink uit de kluiten gewassen maatje bij wie ze zich veilig en beschermd voelt. Meneer moet liefst 10 à 15 centimeter haar meerdere zijn. Anders voelt mevrouw zich niet op haar gemak omdat ze met haar collectie naaldhakken niet kan paraderen. Hoeft het vermeld dat dit gegeven de al wat ouder wordende kindsoldaat ernstig in verlegenheid brengt?
Zijn er eigenlijk voordelen aan een kleiner formaat man, vraagt de lezer zich nu af? O jawel, denk aan de extra beenruimte op het vliegtuig of in een Eurolinebus. Of dat niemand het in zijn hoofd haalt te klagen als je aan de aankomstlijn van een veldrit op de eerste rij hebt plaatsgenomen. In bed heb je lekker veel ruimte en je kan makkelijk met je nieuwe vriendin in het publiek verdwijnen als je ex op hetzelfde festival haar opwachting maakt. Verder heeft wetenschappelijk onderzoek uit 2014 uitgewezen dat kleinere mensen minder kans op kanker maken en een langere levensverwachting mogen koesteren. Begin dus maar aan de voorbereidingen voor dat megafeest met feeëriek vuurwerk als ik als oudste Belg mijn 100 kaarsjes uitblaas. Oeps, of ben je dan al naar de overkant?
Bestaan er kleine mannen uit de geschiedenis die iets buitengewoons hebben gepresteerd en mij een hart onder de riem kunnen steken?
Veel denkwerk is niet nodig om deze vraag te beantwoorden. Julius Caesar veroverde een aanzienlijk deel van Europa en stroken van Noord-Afrika. Napoleon was niet de grootste thuis, maar voelde zich wel de grootste van zijn tijd en dat hebben zijn buren en hun buren geweten. Niet dat ik me geïnspireerd voel door deze oorlogszuchtige generaals (en dan heb ik het niet eens over Attila de Hun).
En in de filmerij klinken de namen van Charlie Chaplin, Louis de Funès, Woody Allen en Tom Cruise als een klok, terwijl Bob Marley, Elton John en Paul Simon de muziekwereld met verstomming hebben geslagen. Geef toe: een niet onaardig lijstje van mannen die bewijzen dat klein geen synoniem van loser hoeft te zijn. Vrouwelijke lotgenotes kunnen zich hunnerzijds spiegelen aan Jeanne d’Arc, Queen Victoria of Edith Piaf. Dit even terzijde.
