Nu de kerstgekte weer meedogenloos heeft toegeslagen, is mijns inziens het moment aangebroken om even stilte staan bij de slachtoffers ervan, want aan hen word tnauwelijks aandacht besteed, waardoor de broodnodige lessen om ongelukken te voorkomen niet getrokken worden. Hierbij een illustratie.
Zoals elk jaar wachtten de IJzerbaerts met spanning op het ogenblik dat ze opkerstbedevaart konden trekken. Toen de goede Sint eindelijk al zijn cadeautjes enlekkers had uitgedeeld, zijn tabberd afgelegd en zijn dienaars het laatste roet van huntanende zwarte aanschijn hadden geveegd, vertrok het echtpaar op de missie die aljarenlang de hunne was en hun het meeste plezier verschafte: het kiezen van eenkerstboom! Met laaiend enthousiasme maar toch in volstrekte harmonie met zichzelfvereerde het de handelaars van de streek met een bezoekje. Dat het er ontieglijk veelwaren wisten de twee als geen ander, maar ze gingen nooit over één nacht ijs en wiktenen wogen, keurden en kozen, bekeken en monsterden om er zeker van te zijn dat zetussen het ruime aanbod van blauwe, groene, matte en glinsterende sparren voorwaarde meest elegante en koninklijke boom uitkozen die fier hun woonkamer zou opfleuren.Toen ze uiteindelijk hun keuze hadden gemaakt lieten ze het vorstelijk exemplaar tegeneen kleine meerkost aan huis leveren, want het echtpaar IJzerbaert had eenrespectabele leeftijd bereikt en het sjouwen en reizen met de bus was niet meer zozeeraan hen besteed.
Vervolgens werden de komende dagen gewijd aan het versieren van de eregast. In al diejaren die hun waren vergund hadden ze een uitgebreide verzameling kerstballen,pieken, figuurtjes, slingers en lampjes aangelegd en vonden ze het ultieme geluk in hetfeestelijk aankleden van hun naaldboom. Niemand, ook niet kinderen, kleinkinderennoch achterkleinkinderen of al dan niet aangetrouwde familie werd de toelatingverleend om het heilige pand te betreden voor het tijdelijk geadopteerde kindje in zijnvolle glorie op het damasten tafelkleed naast de televisie prijkte, de kerstkribbe erkeurig onder gestald. Minder dan een resem lofbetuigingen en verrukte kreetjes vanbewondering verwachtten ze niet, want heiligschennis zou het zijn mocht iemand hetaangedurfd hebben een kritische noot te plaatsen wat tot eeuwige verbanning zouhebben geleid.
Dit jaar echter vond er een drama plaats nog voor de naaste familie op het plechtigetoonmoment werd uitgenodigd. Germain en Erna IJzerbaert hadden namelijk degewoonte om na de eindejaarsperiode de spar in de tuin te planten zodat ze er nog langvan konden genieten. Doorheen die eindeloze reeks jaren hadden ze als het ware eenbescheiden sparrenbos aangelegd, waardoor van het begrip ’tuin’ helemaal geen sprakemeer was. Als ze met gelukzalige glimlach door het schuifraam tuurden, werden ze keerop keer door een hemels geluk bevangen en vlijden ze zich in opperste vervoering tegenelkaar aan.
Het was dan ook niet te verwonderen dat het tuingereedschap geleidelijk aan wasvervangen door een berg kerstversiering om al die bomen te kunnen laten schitteren,een gigantisch werk, waarvoor het krasse echtpaar, weliswaar bijgestaan door eenaantal zorgvuldig uitgekozen bejaardenhelpers uit verafgelegen dorpen, nietterugschrok.
Niets liet vermoeden dat het deze keer anders zou verlopen. Net na de aankoop van dekerstboom kon Germain zijn enthousiasme voor het geliefde kerstmoment nietbeteugelen en wilde hij meteen enkele dozen versiering binnenhalen om de eerstewerkzaamheden te kunnen aanvatten. Dus schoot hij zijn winterjas met capuchon aanen trok hij op pad, het sparrenbos in, op zoek naar het tuinhuis om het benodigde op tehalen. Kon het mooier dat de eerste sneeuw in wattige vlokken uit de hemel viel, snelvoor een centimeterdik tapijt zorgde en de bomen een feeëriek uitzicht verleende? Metenige weemoed zag Erna haar echtgenoot met trage, maar gestage tred het bosinsjokken voor zijn jaarlijkse pelgrimstocht.
Toen het stilaan begon te schemeren werd het overgrootmoedertje evenwel bevangendoor een beklemmend gevoel. Immers, haar levenspartner was nog steeds nietteruggekeerd met de eerste lading kerstballen, wat eerder nooit langer dan een uur hadgeduurd. Nu dreigde de kaap van de vier uur gerond te worden en dat was hoogstongebruikelijk. Ze wist dat haar man zich de laatste tijd wel eens niet meer voor degeest kon halen waar hij zijn bril had gelegd of dat zij zijn scheerkwast in de koelkasthad teruggevonden, maar zo vreemd leek haar dat nu ook weer niet gezien zijn leeftijd.En haar geheugen was ook niet meer het dat.
Uiteindelijk had ze besloten om toch even aan de rand van het bos poolshoogte te gaannemen, want met die koude en haar voeten die in de sneeuw wegzakten durfde ze zichniet verder te wagen. “Germain! Germain!” riep ze met haar hese stem die de vierdekeer helemaal oversloeg alsof ze onheil vermoedde, maar een reactie kwam er niet entoen ze na tien minuten vertwijfeld en klagend roepen begon te verkleumen, besloot zemet tegenzin en in volstrekte verwarring weer binnen te gaan en haar kinderen toch maar te bellen.
