Als kind namen mijn ouders me af en toe mee naar de KVS, de Koninklijke Vlaamse Schouwburg, in Brussel naar een van de vele komedies die men er opvoerde. Het was de tijd van de grote namen Nand Buyl, Anton Peeters, Yvonne Lex, Vera Veroft. Toen ik een beetje ouder werd kwamen daar de tragedies van Shakespeare bij waarin Senne Roufaer zo schitterde.
De functie van theater
In het theater leer je de grote emoties ontdekken. Je leert er de dingen van het leven. Je leert er mens te zijn en andere mensen te doorgronden. Je leert er te relativeren en met een lach en een traan de geheimen van het leven kennen. Ik ben er mijn ouders altijd dankbaar voor geweest dat ze me die wereld hebben leren kennen. Hun jaarlijks abonnement op het theater is een levenslang abonnement voor mij geworden. Net als toen moet je voor de belangrijke producties nog steeds naar de grote steden: Brussel, Antwerpen, Gent…
‘t Bolwerk bewandelt nieuwe paden
In Vilvoorde is het niet zo evident om een toneelstuk te zien daar waar je in het CC Strombeek al jaren de mogelijkheid hebt een of andere gastvoorstelling mee te pikken. Maar dit seizoen kan je ook in het CC ‘t Bolwerk terecht en afgelopen vrijdag was het raak met ‘De dame met de hoed’ naar een novelle van Anton Tsjechov. De novelle beslaat amper een twintigtal bladzijden, maar de Franse schrijver Claude Merle heeft er een anderhalf uur lange theaterbewerking van gemaakt.
Het verhaal
Het is het verhaal van een wat ouder wordende bankier uit Moskou en een dame uit Sint-Petersburg, beiden niet zo gelukkig in hun huwelijk, die elkaar ontmoeten tijdens hun vakantie in Jalta. De drukkende hitte en de verveling drijven de twee zelfverklaarde eenzaten in elkaars armen. Wat ze aanvankelijk als een oppervlakkig hartstochtelijk avontuurtje ervaren, blijkt achteraf toch dieper te haken en uiteindelijk besluiten ze, ondanks de grote afstand tussen hen in, elkaar regelmatig terug te zien. Niettegenstaande de mans belofte om alles achter zich te laten en voor de liefde te kiezen, blijft het bij beloftes en blijkt de échte liefde eerder een onmogelijke liefde te zijn.
Twee klasseacteurs
Herbert Flack en Katrien De Becker vertolken de rollen van de geliefden op sublieme wijze. Flack in zijn chic wit driedelig kostuum met bijhorende deukhoed kennen we als de charmeur van dienst. Katrien De Becker, die vooral rollen speelde in producties voor VTM en in verschillende theaters actief is, was voor mij een revelatie. Zoals zij de aanvankelijk wat teruggetrokken maar uiteindelijk openbloeiende, naar liefde hunkerende vrouw neerzet is bepaald indrukwekkend. Beide acteurs spelen perfect op elkaar in en voeren het liefdesspel op in een elegante pas de deux, echte walspasjes incluis, wat het publiek indien mogelijk nog meer voor hen innnam.
Regie
Zoals we intussen gewoon zijn in de filmzaal wordt ook hier elke scène ondersteund door zorgvuldig uitgekozen (klassieke) muziek die het verhaal een nostalgische kleur verleent en ons in de statige sfeer van het Rusland van eind negentiende eeuw onderdompelt. De op twee doeken geprojecteerde beelden van de wandelingen die het koppel maakt, de omgeving waar het verhaal zich afspeelt en de verstuurde telegrams zijn een mooie omlijsting en vormen een welgekomen rustpunt tussen de scènes in.
Onmogelijke liefde
Een onmogelijke liefde blijkt in te zijn in de Vlaamse theaters, want ook de ontroerende liefdesgeschiedenis ‘Achter de Wolken’ van Chris Lomme en Jo De Meyere toert reeds voor het derde seizoen op rij doorheen de Vlaamse theaters en culturele centra. Het is positief dat steeds meer gezelschappen en acteurs toneelstukken buiten de traditionele theaters opvoeren, zodat ook mensen die de weg naar de grote podia niet vinden in staat worden gesteld beklijvende stukken in een mooie regie en gespeeld door topacteurs kunnen gaan bekijken.
