Indertijd, toen het internet nog in Amerikaanse luiers lag en ik op een elektrische schrijfmachine literatuur bedreef, verzorgde ik een column in mijn literaire eenmansschrift ‘De Vos’ die ik ‘De geschiedenis van de menselijke soort’ had genoemd. Daarin nam ik de kleine, maar vaak ook irritante kantjes van mijn medemens op de korrel. Met een kwinkslag maar vaak ook met enig sarcasme. Bij gelegenheid plaats ik hier wel eens een aflevering zodat u met uzelf kunt lachen. Immers, is zelfrelativering niet de humus van de wijsheid? Ik haal wat oude koeien uit de gracht omdat ik er nog steeds niet aan kan weerstaan in een zotte bui de menselijke soort aan een speels onderzoek te onderwerpen. Ik vind het leuk en zelfonderhoudend hebbelijkheden en haantjesgedrag van soortgenoten tegen het licht te houden. Niet met de zorgelijke blik van de specialist die een röntgenfoto analyseert, maar met de geamuseerde blik van de schrijver die in zijn medemens somtijds zichzelf herkent.
Zo werd ik afgelopen week met het begrip ‘impulsiviteit’ geconfronteerd. Van Dale -je weet wel, dat omvangrijke woordenboek waarover de studerende mens in prehistorische tijden moest beschikken om van tel te zijn en dat zich heden ten dage in de vreemdste bochten wringt om niet helemaal van zijn voetstuk te vallen- omschrijft het begrip als ‘aan de opwellingen van het ogenblik gehoor gevend’.
Mijn laatste vriendin, met wie ik een jarenlange knipperlichtrelatie onderhield, was de perfecte illustratie daarvan. Als ze op zaterdagmorgen door een plagerig zonnestraaltje wakker werd gekriebeld, sprong ze enthousiast uit bed roepende dat het het ideale moment was om een weekendje kust in te lassen, een lange strandwandeling te maken en sito presto een kamer te reserveren met uitzicht op zee. Ook schrok ze er niet voor terug om in een acute hang naar winterse knusheid naar een Château d’Ax-filiaal te snellen om zich een lederen salon met automatische relaxfunctie aan te schaffen. Dat je dan ettelijke maanden op de levering moest wachten zorgde voor een vervelende bijsmaak, omdat koude en openhaardgezelligheid intussen voor zomers vertier plaats hadden geruimd en de wrevel om zo weinig empathie van handelaarskant tot een depressie had geleid. Wat aantoont dat impulsieve beslissingen tot spijt en teleurstelling kunnen leiden.
Enkele dagen geleden keek ik na het douchen naar mijn identieke tweelingbroer in de bewasemde spiegel en kwam tot de vaststelling dat het kroontje op mijn kruin steeds verder begon uit te dijen, de rimpels op mijn voorhoofd niet meer verdoezeld konden worden en de zilveren haren in mijn baard zich pertinenter begonnen te manifesteren. Een echte grijsaard zoals sommige mannen uit mijn kennissenkring ben ik nog niet letterlijk, aangezien mijn hoofdharen nog steeds hun oorspronkelijke kleur hebben behouden, maar figuurlijk is het een ander verhaal als je al een tijdje op tram zes bent gesprongen.
En ik stelde hem de vraag: ben jij nooit impulsief? Die vraag viel me in omdat ik die nacht met mijn nieuwe Gibson-gitaar aan mijn zijde ingeslapen was. Eerder die dag had ik me de afweging gemaakt of de tijd niet was aangebroken om dromen te realiseren. Waarop ik, ‘Make the sixties great again’ scanderend, tot de aankoop van mijn droominstrument was overgegaan.Was dit een impulsaankoop en bij uitbreiding de expressie van een latente impulsiviteit? Ja, natuurlijk, en nee, natuurlijk niet. Ja, omdat ik van het ene ogenblik op het andere zonder veel denkwerk mijn bankrekening had geplunderd. Nee, omdat ik er al jaren over had nagedacht, veel had vergeleken, professionele en minder professionele muzikanten had geconsulteerd, gespecialiseerde tijdschriften had uitgeplozen en vooral veelvuldig mijn oor te luisteren had gelegd ten einde voor mezelf de juiste keuze te kunnen maken.
Wie mij kent zal smakelijk lachen. Immers, als mijn vriendin uit bed sprong en me aanporde om me klaar te maken om naar zee te stormen, schoot ik keer op keer in paniek. Ik had niet eens de tijd om na te gaan of dit binnen mijn budget viel. Hoe kon ik binnen de minuut een planning opstellen om onze tijd zo optimaal mogelijk te benutten en tegelijkertijd blitse uitstapjes regelen? En moest ik geen lijstje maken met levensnoodzakelijke dingen om in onze koffer te stoppen? En wat met de reeds geplande activiteiten als ze me tenminste toestond om mijn agenda te checken?
Ik geef toe: ik ben het soort man dat zijn tong zeven keer ronddraait alvorens een uitspraak te doen of alle pro’s en contra’s oplijst vooraleer een beslissing te nemen. De impulsieve Guido valt slechts hoogst zelden te bewonderen, omdat de impulsieve Guido in tegenspraak is met zichzelf en een hekel heeft aan onverwachte gebeurtenissen en overhaast genomen beslissingen die zijn leven overhoop halen. Wat zich onlangs heeft afgespeeld, is dus een onnatuurlijke kromming van mijn ziel, maar dat neemt niet weg dat ik het best spannend vond om eventjes buiten de lijntjes te kleuren. Moet ik me nu schuldig of uitgelaten voelen, in tranen uitbarsten of gaan shaken? Laat ik daar dan weer eens rustig over nadenken.
