Hoe je het ook draait of keert, in het leven draait het maar om één ding: zullen we alleen dood gaan of staat er iemand aan onze zijde die we met hart en ziel koesteren en liefhebben? Man of vrouw, rijk of arm, een bom of stom, met of zonder haar, we zijn zonder onderscheid op zoek naar dat ideaal dat ons moet aanvullen of tegenspreken, ons goed in ons vel moet doen voelen of er simpelweg voor ons is als we er nood aan hebben. Sommigen noemen het Angelsaksischgewijs een soulmate, taalpuristen spreken van een zielsgenoot, trendy lieden gewagen van een maatje, maar eigenlijk bedoelen we allemaal de grote liefde.
Allesverterend
In naam van de liefde zijn moorden gepleegd en hebben mensen zich het leven ontnomen, werden oorlogen ontketend, literaire meesterwerken geschreven en romantische muziekstukken gecomponeerd, zagen meeslepende films het licht en werden reusachtige bouwwerken opgericht.
Bestaat die dan echt, de grote liefde, of is het gewoon wishful thinking, een reusachtige illusie, iets dat we ons in een sentimentele bui wijsmaken? En, als we die dan toch op een dag tegen het lijf kunnen lopen, is die eenmalig of kan je er ook twee of drie in je leven toelaten? Trouwens, wat is dat ‘de grote liefde’ en is dat voor iedereen hetzelfde?
Het beste naar boven brengen
Ik heb me altijd voorgesteld dat de grote liefde een sterke verbondenheid inhoudt, een vervlechting van twee individuen, het vier-handen-op-één-buik-gevoel. Voelen dat je niet alleen op dezelfde golflengte zit, maar eigenlijk gestuurd wordt door dezelfde zender. Weten dat hetgeen door je heen gaat in bepaalde situaties precies op dezelfde wijze door je partner wordt ervaren. Het beste in elkaar naar boven kunnen brengen. Twee personen, één cocon. De perfecte synergie.
Twijfel
Wie verliefd is, denkt altijd de grote liefde gevonden te hebben, maar naar mijn gevoel kan je daar pas over spreken als een relatie stand houdt en je voelt dat het blijft kloppen op alle gebied. Ook als het een tijdje wat minder gaat en de hemel niet zo blauw kleurt.
Maar denkt iedereen daar zo over?
Stel dat er maar één grote liefde mogelijk is: zou het dan geen enorm toeval zijn dat die zich in jouw tijd, in jouw streek, op het ideale moment manifesteert wat op een goddelijke interventie zou wijzen? Of bestaat er zoiets als voorbestemming, lotsbeschikking en waarom dan wel bij de ene en niet bij de andere?
Iedereen denkt er het zijne over
Het kan dat je geen corresponderende karakters hebt, merkt een vriend droogweg op, dat je niet over alles een gelijklopende opvatting hebt, je persoonlijke interesses niet honderd procent overlappen en dat je je toch tot elkaar aangetrokken voelt, je prima met elkaar over de baan kunt en een stomende relatie hebt. Elkaar verrijken en aanvullen en zo tot harmonie komen. Het lijkt een zinnig alternatief en wie kan daar bezwaar tegen inbrengen of dit aanvoelen als een artificiële relatie?
Is het anderzijds niet mogelijk dat je een hartverscheurende liefde opvat voor iemand die éėn of meer karaktertrekken tentoonspreidt die je zelf graag had gehad en dat die precies gevoelens in je losweken die je nooit voor een ander had kunnen opbrengen? Een soort van noodzakelijke aanvulling voor het levensgeluk. The missing link als mens op zoek naar zijn bestemming.
Voor sommigen is een grote liefde een combinatie van fysieke én psychische factoren, terwijl anderen het fysieke minder belang toehechten en de morele waarden laten prevaleren waarbij we vooral de vrouw in gedachten hebben, want bij een man speelt het fysieke aspect sneller een determinerende rol. Moeten we in het ene of het andere geval de grote liefde dan relativeren of mogen we geen oordeel vellen inzake opvattingen?
Is de grote liefde eindig
Hoevelen beweren niet de grote liefde gevonden te hebben om even later diezelfde grote liefde met het handje vaarwel te zeggen? Betekent dat dat een grote liefde niet noodzakelijk levenslang duurt en eindig is of moeten we de relatie in zulke gevallen anders omschrijven? Of misschien bestaat er een klassieke definitie van het begrip en een moderne, ingegeven door een gejaagde en labiele tijdsgeest?
Wat denkt Hij hierover?
Als je er gemakshalve van uitgaat dat je met je grote liefde in het huwelijksbootje stapt, dan zegt de katholieke kerk dat je je hart maar één keer kan verliezen terwijl de Islam de man verschillende liefdes toezegt. Heeft religie het recht om een grote liefde te definiëren en het individu in zijn eigenheid te beperken of een bepaalde richting uit te sturen? Is God of Allah of Jahweh bevoegd om te bepalen wie de belangrijkste persoon in je leven wordt, mag hij invloed uitoefenen op je gevoelsleven of je genetisch voorbestemmen of moet Hij daarentegen zijn mond houden en gewoon dienen waarvoor hij is aangenomen: ons hoop geven dat dit alles niet voor niets is?
Alleen of samen wonen
Moet een mens trouwens met zijn grote liefde trouwen of gaan samenwonen? Vormt het een verplichting om constant bij elkaar te zijn en elkaar van geen vin te lossen? Voor de meesten onder ons is het eeuwige samenzijn juist een bewijs van mateloze liefde, maar niet iedereen is die opvatting toegedaan. Ook de sceptici zijn ervan overtuigd de man of vrouw van zijn/haar leven te hebben gevonden zonder dat je daarvoor moet samenhokken. Een grote liefde kan even mooie vruchten dragen door apart te wonen of minder tijd met elkaar door te brengen hoewel dit voor menigeen voor discussie vatbaar is omdat het het sérieux van de relatie in vraag stelt.
Waar blijft die nou?
Wat als de ware niet tijdig op de afspraak is? Moet je je in een hoekje terugtrekken of met een pruillip rondlopen als je op je dertigste je grote liefde niet gevonden hebt? Is je leven mislukt en hang je je beter op aan het eerste touw dat je onder handen komt als je op je veertigste nog altijd als vrijgezel door het leven gaat of in een relatie zit die je eigenlijk niet wil? Is de depressie je uiteindelijke lot als je de vijftig gepasseerd bent zonder die ene persoon van wie je weet: die is het die mijn leven altijd kleur zal geven?
Een eeuwige vraag
Er zijn zoveel bedenkingen die je belagen en vragen die je bestormen als je dit onderwerp aansnijdt, zoveel twijfels die je nu eens in deze, dan weer in een andere richting stuwen dat je er tureluurs van wordt en de onzekerheid alsmaar toeneemt. Misschien is het wel zo dat de grote liefde zich niet in hokjes laat stoppen en ze inderdaad persoonsgebonden is. Of is er daarentegen een universele wetmatigheid waar we nog niet zijn achtergekomen ondanks ons rusteloze zoeken, eeuwige piekeren en gejaagde wroeten in onze sentimentele achtertuin?
