In 1992, toen ik de eerste versie van mijn monografie over Paul Koeck, had afgewerkt, werd er t.g.v. de uitgave een video gedraaid met interviews met de auteur. Ze werden afgenomen op diverse locaties, telkens een plaats waar een van de romans van Koeck zich afspeelde. Hier zie je een foto uit de video die genomen werd voor een gebouw in de streek waar zijn eerste romans zich afspeelden. Iemand enig idee waar dat zou kunnen zijn geweest?
Paul Koeck geeft zelf het antwoord…
1 Comment
Ina Stabergh
‘De tijd knipt draden die ons aan het verleden hechten’. Uit: ‘LITTE’ van Paul Koeck
Het was in 1964 bij de Ursulinen van Onze-Lieve-Vrouw-Waver dat ik in contact kwam met het pas verschenen boek ‘LITTE’ en zijn knappe schrijver Paul Koeck uit Boom. Mijn lief leek (lijkt) op hem. Vier klasgenoten uit de Rupelstreek: Opwijk, Niel, Lebbeke en Buggenhout vertelden over de schrijver. En ik toonde foto’s van Fred.
Natuurlijk werd ik fan! Vooral het sociaal engagement van Koeck boeide mij en werkte inspirerend.
Zojuist herlas ik het boek gedreven door 4 toevalligheden binnen het verloop van enkele weken:
– het taxi-spelen voor de kleinkinderen naar Tomorrowland
– een mail van Louisette, een schoolvriendin uit Opwijk,
– de Koeck-biografie door Devos die binnenkort verschijnt
– mijn zus Marleen die momenteel deelneemt aan de jaarlijkse Dodentocht in Bornem.
Ook de bijeenkomsten met PEN-Vlaanderen, de wandelingen door Antwerpen, Brussel en Brugge, de lezingen bij de Literaire Kring Apollo in Diest, de jureringen en prijsuitreikingen in het stadhuis. Zoveel mooie herinneringen van meer dan een kwarteeuw geleden.
.
Maar nu naar het boek, het debuut waarin de jonge Litte een leven tekent dat steen-stapsgewijs verloopt tussen en buiten de muren van een steenbakkersdorp bij de Rupel. Een heftig verhaal dat je vaak met een krop in de keel het lezen verhindert. Paul Koeck was met de gewaagde thema’s de tijd van toen ver vooruit. Ruwheid. Seks. Dronkenschap. Incest. Roddel. Handicap. ..
Daarom werd hij wellicht door sommigen niet gewaardeerd.
Zijn taal is beeldend en rijk, vaak erotisch getint. Toeval, tijd, mussen, spreeuwen en meeuwen vliegen tussen de regels. Soms krijgen ook de politieke machten een kleur met de fanfares en hun vlaggen.
Heel verrassend vind ik hoe de schrijver Litte laat omgaan met het gebruik van klei. Nu eens om er stenen mee te vormen, dan om de spleten van de muren voor de doorsijpelende regen te dichten en tot slot om er beelden van te kneden waarin hij zijn emoties vorm kan geven.
Heeft het boek een verwacht slot? Of toch niet op die manier? Kon het korter of maakt juist het uitgesponnen verhaal dat het blijft hangen.
Toch één minpuntje:
Wel ervaar ik het taalgebruik van toen voor deze nieuwe eeuw soms te bombastisch en zullen sommigen het boek liever ‘hertaald’ zien en waarom zou dat niet kunnen als opdracht in schrijfacademies of aan de universiteit?
Het engagement van Koeck weer in de belangstelling!!!
Ina Stabergh