De hele maand januari is nieuwjaar. Zo heeft het volk beslist. Wie vergeten is om zijn suikertante of een verre neef een gezond en gelukkig nieuw jaar toe te wensen toen de sms’jes hem nog om de oren vlogen en de vuurpijlen over de Schelde, hoeft dus niet in paniek te slaan of zijn hoofd in pure wanhoop tegen de muur te stoten. Er wordt geen decreet uitgevaardigd dat genaamde heer/mevrouw Bietebauw uit de annalen wordt geschrapt vanwege schuldig verzuim, want nieuwjaar duurt volgens traditie 31 dagen.
Je ogen openhouden en observeren ondersteunt deze stelling. Onze politici houden immers nieuwjaarsrecepties de tweede en derde week van januari om hun partners in crime in de armen te sluiten en in de draai de voornemens voor het nieuwe jaar mee te geven. Conferenciers en humoristen allerlei slag kijken vooruit wie er in de onmiddellijke toekomst voor een stevige portie lachvoer kan zorgen. De eindejaarsvraagjes van Humo, die ook betrekking hebben op de volgende twaalf maanden, krijgen een leuk alternatief in de Nederlandse Volkskrant waar niet minder dan 24 columnisten hun eigenzinnige kijk op 2017 verwoorden.
Val ik dan uit de toon als ik mezelf ertoe aanzet om mijn kortetermijnambities te openbaren? Wat de een met een kwinkslag belooft en de ander met een glas bubbels op het hoofd van zijn moeder zweert, schrijf ik in gewijde stilte in mijn dagboek. Zo blijft er een spoor traceerbaar en kan men mij ter verantwoording roepen met de bewijzen in de hand.
Niet dat er op mijn leeftijd nog verrassende voornemens kunnen worden gemaakt. Geen trektocht doorheen het Apalachengebergte of een marathon in de Sahara. Geen surfcursus op Hawai of een avontuurlijke safari in Kenya, laat staan een pentaglide , maar meer ambities op mijn maat zoals het verwezenlijken van een creatieve droom. Zal het lot me toestaan dat ik de inventiviteit van een Jeff Lynne benader, kippenvelnummers schrijf als ‘Little Moon Rises’ van Stan van Samang en Sarah Bettens en literaire meesterwerken aflever als ‘De bekeerlinge’ van Stefan Hertmans? Of het aanzienlijk verbeteren van mijn sportprestaties, het verleggen van limieten. De twintig kilometer van Brussel halen als streefdoel. Enthousiasme en doorzettingsvermogen zullen deel van me uitmaken. Hoera! Hallo, is er een dokter in de zaal?
Een meer haalbare ambitie nastreven als een geschikte partner vinden voor de rest van mijn dagen lijkt me een schappelijker idee, alhoewel het niet makkelijk wordt als je met ouderdomsvlekken opgezadeld wordt, je botten aan alle kanten beginnen te kraken en te piepen, je tenen de verkeerde kant uitgroeien en het testoteron je beoordelingsvermogen niet meer verblindt. Voor de rest mag ze zo mooi zijn als Danira Boukhriss -hey, Houssein, alles goed, man?-, zo sexy als Melanie Trump en zo romantisch als Julia Roberts in Christmas. Hebben we een deal?
Waarop de lezer dezes een zekere wrevel voelt opkomen, onrustig in zijn zetel begint te schuifelen en zich de bedenking maakt of een zekere Devos hiermee niet een tikkeltje egoïstisch uit de hoek komt. Hoe kan een mens dezer dagen aan zijn kleinzielige pleziertjes denken als er honderdduizenden vluchtelingen wanhopig op zoek zijn naar een veilige thuis en wat menselijke warmte? Hoe kan een pseudo intellectueel als deze Vilvoordse oen persoonlijke genoegdoening nastreven als populisten mensen tegen elkaar opzetten en een programma wiilen verwezenlijken dat de weldenkende burger de gordijnen injaagt? Misschien dient hij eerder voor zichzelf uit te maken wat hij op zijn niveau kan verzinnen om deze wereld een stuk leefbaarder te maken? Is het niet de taak van de intellectueel, hoe pseudo ook, en de schrijver, het weze van columns, cursiefjes, gedichten, essays, verhalen of romans, om de lezer wat energie te bezorgen om deze verzuurde samenleving beter aan te kunnen? Hoe schat meneer dit voorstel in?
Oeps… Zal ik nu drie keer na mekaar een mea culpa slaken, klagend en zuchtend, om mijn welgemeende spijt te betuigen? Want overschot van gelijk heeft de lezer met brains die me de les spelt via dit medium aangezien dit niet meer kan bij sommige nieuwsbrengers en hij toch ergens stoom moet kunnen aflaten.
Ik heb het begrepen, beste, maar ik vrees dat ik niet verder kom dan wat kleffe clichés als ‘wees vriendelijker voor je medemens, geef meer knuffels aan wie je lief is, kom eens met een fris ideetje op een volksvergadering, sta één procent van je inkomen af aan de daklozen, stop meer energie in het sorteren van je afval, maak werk van het respecteren van snelheidsbeperkingen, scheld niet op wie een mening heeft die van de jouwe verschilt’. Maak ik hiermee het verschil? Krijg ik hiermee een sympathiekere uitstraling? Zal men mij nu roemen om mijn sociale ingesteldheid, mijn edele inborst? Ik mag het verhopen, maar ik besef wel dat er niet meer inzit dan een monkellachje en een virtueel schouderklopje vanachter het huiskamerscherm. Hoe dan ook laat het me weten zodat ik kan bijsturen. Zichzelf op tijd en stond wat bijschaven is goed voor de psychische en morele gezondheid. Is dat misschien een beter voornemen voor het nieuwe jaar?
