Elk jaar opnieuw worden we ermee geconfronteerd: wakker worden de dag dat de kalender je geboortedag aangeeft. Menigeen kijkt ernaar uit, zit boordevol plannen hoe die speciale dag in te vullen. Men wordt een vat vol ongeduld, snakkend naar het moment om die opgespaarde energie te kunnen botvieren en te genieten van 24 uur feestgedruis en hoera-gezang. Ons geliefd voelen en in het midden van de belangstelling staan, doet goed aan het hartje. We bestaan en we betekenen iets en dat is een deugddoende compensatie voor een verder vlak en weinig inspirerend leven.
De Facebookgebruiker ziet zijn tijdlijn volstromen met een massa wensen, de ene al wat origineler en van een hoger gehalte dan de andere. Kaartjes met geestige gezegdes, sappige spreuken en inspirerende citaten vliegen onze richting uit, foto’s van knallende champagnekurken, jolige chimpansees en hondjes met een feesthoed op, video’s van knetterend vuurwerk of happy birthday zingende smurfen. De creativiteit van het menselijk heir tart de fraaiste fantasie. Vrienden steken je een hart onder de riem, tonen hoe belangrijk je voor hen bent, hoe fijn ze het vinden zo’n bijzondere persoon in hun lijst te mogen aantreffen. De kleurrijke toeters en bellen vormen een spetterend decor voor de enthousiaste kreten van je fanclub en je bent ontroerd door zoveel aandacht en toewijding en kan een zucht van voldoening niet onderdrukken.
Toch kan niet iedereen zich verzoenen met dit geijkte scenario. Soms is het niet mogelijk om verjaardagswensen op de tijdlijn van de jarige te posten. Dan stelt de gemiddelde Smoelboekgebruiker zich de vraag waarom iemand zo’n drastische beslissing heeft genomen. Is het een teken van valse bescheidenheid of eerder een bewuste keuze om niet te participeren aan het kuddegedrag van deze virtuele gemeenschap? Hebben we te maken met een kritische en onafhankelijke geest of verraadt dit veeleer een gebrek aan kennis van het medium? We kunnen slechts speculeren, want daarin zijn we goed. Ergens is er teleurstelling en heerst een vorm van ongeloof. De die-hards weten met een simpele muisklik een weg te verzinnen om hun wensen over te brengen, maar niet iedereen is even vindingrijk of wenst het te zijn.
Een vriendin heeft eens een test gedaan. Ze had haar geboortedatum van haar profielpagina verwijderd. Zou dit invloed hebben op het gedrag van haar vrienden, vroeg ze zich af terwijl ze haar lippen aanstiftte, want uiteindelijk zorgt Facebook ervoor dat we keurig en netjes op tijd – de waarschuwingen worden reeds een week vooraf verstuurd en met enige aandrang herhaald als D-day nadert – van deze heuglijke gebeurtenis op de hoogte worden gesteld? De dag van haar zestigste verjaardag bleef haar tijdlijn haast maagdelijk wit. De jaarlijkse lawine van felicitaties bleef uit. Geen hartelijke wensen voor een fijne dag. Geen a capella versie van het klassieke verjaardagslied. Geen virtuele hugs, bloemen of cadeautjes. Ze bestond niet meer. Uitgewist. Van de radar verdwenen. Waar was dat feestje?
Een etmaal. Dat is de tijd die nodig is om de mythe van de FB-vriendschap te doorprikken. De ontgoocheling weegt zwaar voor diepgelovigen. Maar misschien behoor je tot dat selecte groepje van gelukzaligen die bruusk uit hun middagdutje worden opgeschrikt door de deurbel en tot hun opperste verbazing met taart, bubbels of een uitnodiging voor een diner ‘Chez Jean-Paul’ worden verrast. De wonderen zijn de wereld niet uit. En echte vrienden bestaan nog voor wie goed oplet. Tussen de donderwolken, de regenbuien en ver van het virtuele circus. Een uitstervende soort, een zeldzame bezienswaardigheid.
